Είναι το έτος 2030...Είμαι 56 ετών...
Δυσκολεύομαι να γράψω αυτό το γράμμα καθώς γύρω μου τα πάντα είναι διαφορετικά.
Δε θυμάμαι να γράψω τα Ελληνικά που μου έμαθαν στο σχολείο καθώς γύρω μου όλοι γράφουν σε μία γλώσσα που δεν μπορώ να καταλάβω.
Τα παιδιά μου διδάσκονται μία γραφή με λατινικούς χαρακτήρες και την ονομάζουν Ελληνικά...Είναι δύσκολο για εμένα να την καταλάβω..
Εχθές βοηθώντας τον μικρό μου γιό για το επικείμενο διαγώνισμα του ,δε πίστευα στα αυτιά μου. Έλεγε ότι το γειτονικό μας κράτος της Μακεδονίας, που συνορεύουμε στην Λάρισα, γέννησε κάποτε έναν τεράστιο
πολεμιστή, τον λεγόμενο Alexandar Makedonski, ο οποίος αφού πρώτα κατατρόπωσε τους Έλληνες, έφθασε μέχρι τα βάθη της Ασίας και δίδαξε τον Μακεδονικό πολιτισμό. Τα λεγόμενα "Μακεδονικά Χρόνια".
Δε γίνεται σκέφθηκα...κάπου υπάρχει λάθος..
Στο σπίτι η γυναίκα μου έχει στολίσει μία γωνιά με αναμνηστικά σουβενίρ από διάφορες χώρες.. Έχει το Κόσσοβο, την Ιταλία, τη Θράκη, τη Ρωσία και τη Μακεδονία, αλλά και μερικά από μέρη της γειτονικής μας Τουρκίας, όπως η Λέσβος η Χίος η Ρόδος και άλλα πολλά που μου διαφεύγουν…
Θυμάμαι μερικά μέρη από αυτά ήταν κάποτε στη δική μου χώρα, τότε που το Αιγαίο μας έφτανε μέχρι εκεί, και ήταν το ιδανικό μας μέρος για διακοπές…Έμαθα κάποια στιγμή ότι θα έπρεπε να το μοιράσουμε, έτσι μου είπαν οι ειδήμονες και εγώ δεν μπόρεσα να το αμφισβητήσω. Δε ξέρω αν ήταν σωστό ή λάθος, άδικο ή δίκαιο. Δεν έχω το χρόνο να ενημερωθώ για όλα αυτά.
Είναι πολύ δύσκολο να αφήσω την εργασία μου και τον ελάχιστο έως μηδενικό μισθό μου, όταν ο κόσμος τριγύρω πεινάει και μάχεται(ή επαναστατεί;) στους δρόμους, αντιμετωπίζοντας στους πενήντα βαθμούς την Ευρωπαϊκή αστυνομία.
Το μόνο που μπορώ να κάνω πλέον είναι να προσευχηθώ, να προσευχηθώ κρυφά στον Χριστιανικό θεό μου. Τον θεό που μου αρνήθηκαν λέγοντας μου ότι προσβάλλει κάποιους άλλους. Να τον λησμονήσω, ενάντια στο κατεστημένο που με θέλει να πιστεύω σε κάποιον άλλο θεό και να φορώ μιαν άλλη φορεσιά που δεν γνώριζα από μικρός….
Δεν με ενδιαφέρει πόσο θα ζήσω και τι ακόμα θα ανεκτώ, αλλά με σκοτώνει το πώς μπόρεσα να τους αφήσω να το κάνουν αυτό στα παιδιά μου.
Δε μπορώ να καταλάβω πως από τη μία στιγμή στην άλλη, ξύπνησα σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό.
Σε μία Ελλάδα που εξαφανίστηκε σαν θέλησε να παρέχει δικαιώματα και μία καλύτερη ζωή σε κάποιους που μου τους παρουσίασαν ως «αδικημένους».
Μία Ελλάδα που για να μην προσβάλλει τις άλλες εθνικότητες που ξαφνικά την πλημμύρησαν, πρόσβαλε την δική της.
Μία Ελλάδα που ευνόησε όλους τους άλλους και αδίκησε τα ίδια της τα παιδιά….Το αίμα της…..
Μία πρώην Ελλάδα,
Η Ελλάδα μου….
Πηγή : www.tro-ma-ktiko.blogspot.com